آپوپتوز متعاقب تجویز نانو ذره آرسنیت سدیم و ارسنیت سدیم معمولی در سلول های کبدی موش صحرایی

سابقه و هدف: آرسنیک سر دسته سموم، شبه فلزی سرطان‌زا است که به عنوان یک سم محیطی در نظر گرفته می شود. آسیب میتوکندری، افزایش گونه‌های فعال اکسیژن، القای مرگ برنامه ریزی شده سلول و کمک به برنامه مناسب در مقابله با برخی حالات تکثیری از جمله مکانیسم‌های آرسنیک هستند. از آنجایی که آرسنیک یک سم مهم و از طرفی یک داروی ضد تومور محسوب می شود، در این مطالعه به منظور مقایسه وقوع آپوپتوز ناشی از نانو ذرات آرسنیک که به شیوه‌ جدید طراحی شده و با حالت معمول آن انجام گردید تا مشخص شود کوچکتر شدن ذرات آرسنیک در مقیاس نانو چه تاثیری بر وضعیت آپوپتوز در مدل سلول های تازه دارند. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی سلول‌های تازه کبد از 30 سر موش صحرایی نژاد ویستار با محدوده وزنی 200-180 گرم، توسط روش پرفیوژن کلاژناز جدا شده و پس از ثابت شدن در دوار، سلول های کبدی در معرض غلظت های صفر، 10، 20، 40 و100 میکرو-مولار نانوآرسنیت سدیم و هم چنین شکل معمولی آن به مدت 1 ساعت قرار گرفتند. گروه بندی بر اساس غلظت نانو آرسنیت سدیم و شکل معمولی آن و در سه تکرار و یک گروه بعنوان شاهد (سرم فیزیولوژی) بوده است. بقا و آپوپتوز تعیین شده توسط تکنیک ستاره‌ دنباله دار (Comet assay) بدست آمد. درصد سلول های دچار آپوپتوز بصورت نمره دهی بین غلظت ها و گروه ها مقایسه شد. یافته ها: با تجویز آرسنیت سدیم معمولی و نانوآرسنیت سدیم درصد سلول‌های دچار آپوپتوز در مقایسه با گروه شاهد افزایش پیدا کرد (05/0pنتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که نانو ذرات آرسنیت سدیم و افزایش غلظت آن میزان آسیب سلولی و آپوپتوز بیشتری را نسبت به شکل معمولی آن ایجاد می کنند و می توانند سمی تر باشند.